Ja, Aktiegroep en het Oude Westen.
Als je uniek wilt zijn moet je wel iets pakkend of iets brengen dat men hier nog niet weet of wel weet maar niet zo over heeft nagedacht.
Wat zou ik kunnen vertellen over de Aktiegroep dat u nog niet weet? Hetzelfde geldt voor het Oude Westen. Wat weet u nog niet van het Oude Westen dat ik alleen weet?
Laten wij het niet daarover hebben want het wordt toch niks.
De “actieve Aktiegroep” dan!
Een paar jaar terug bood Paul, namens de Aktiegroep minister van der Laan, in het kader van de “Vogelaarwijken” een petitie aan. Toen hij, de minister, het woord Aktiegroep hoorde zei hij gelijk ”Ik dacht dat jullie hier actie kwamen voeren”. Paul stelde hem gerust dat het op dat moment niet de bedoeling was.
Dit geeft aan hoe mensen die de Aktiegroep niet kennen over de Aktiegroep kunnen denken.
Mijn eerste kennismaking met de Aktiegroep ging over het betaald parkeren in de wijk. Een bijeenkomst van voor- en tegenstanders zo ongeveer 23 jaar terug.
De politiek en de parkeerbeheerders vertelden waarom zij vonden dat betaald parkeren in het Oude Westen moest worden ingevoerd en de tegenstanders vertelden hoe arrogant die beslissing was tot stand was gekomen. Zonder raadpleging van de bewoners zoals vaker besluiten worden genomen.
Ik zat daar met gemengde gevoelens. Waarom? Op de woensdagmorgen ging ik in die tijd met mijn paar maanden oude zoontje naar baby-zwemmen in Tropicana. Als ik tussen 10 en 11 uur terug was, liet ik de auto midden op straat voor de deur staan. Bracht de kleine naar boven liet hem alleen achter in zijn bedje. Nu was het snel een parkeerplaats ergens zoeken, soms helemaal in de buurt bij zwembad Oostervant en dan naar huis hollen en hopen dat er niks ernstig was gebeurd.
Toen kwamen parkeermeters. Nadat die waren geplaatst, maar nog niet in werking gesteld, kon ik zo voor de deur of ergens in de straat parkeren.
Dus betaald parkeren oké, maar dan niet voor de bewoners.
Waarom sloot ik mij later aan bij de Aktiegroep?
Tijdens een Aktiegroepcafe werd een oproep gedaan om een groep te vormen die de communicatie met Woonstad, toen nog “De Nieuwe Unie” moest verbeteren.
Dit bestempelde ik als een overbodige luxe naar de huurders toe. Ik sloot mij aan om te bewijzen dat de huurders best in staat waren met Woonstad te communiceren en hun problemen op te lossen.
Veel mensen hadden zich aangesloten, want er bleek iets goed mis te zijn met de communicatie tussen de verhuurder en huurders. Een deel van de mensen richtte zich op, niet of niet goed afgehandelde reparatieverzoeken. Met name de communicatie rond reparatieverzoeken liep van geen kant.
Dit werd met DNU, nu Woonstad, gecommuniceerd. Daar gaf men ons het voordeel van de twijfel. Zij gaven ons ook tips waar wij zo’n beetje op moesten, konden letten. Wij lieten ons bijscholen en brachten zelfs een bezoek bij het KCC. Ik was ervan overtuigd dat dit een project was dat niet langer dan één jaar zou duren.
Begin maart 2007 begonnen wij met het houden van spreekuren. We werden geconfronteerd met reparatieverzoeken die langer dan 5 jaar liepen. In het begin ging het stroef, maar de samenwerking met Woonstad en de communicatie over de klachten verliep gaande weg beter. Met dit project hebben wij ongetwijfeld de vinger op de zere plek binnen de organisatie van Woonstad gelegd.
Een anekdote. Iemand meldt bij het KCC dat zijn, haar deurbel defect is. Een paar dagen later vindt de huurder een kaart in de brievenbus van de aannemer met de volgende aantekening ”Wij zijn aan de deur geweest, maar niemand deed open”. De huurder komt dan naar SDED om zijn, haar beklag te doen. Als wij later in gesprek met Woonstad navraag doen, blijkt dat de aannemer dit verzoek als “afgehandeld” heeft doorgegeven en ook de reparatiekosten heeft gedeclareerd.
Dit project heeft iets langer geduurd dan ik had durven vermoeden. Schrik niet, 10 jaar. Halverwege dit jaar, 2017 heeft Woonstad te kennen gegeven de bemiddeling van SDED niet meer op prijs te stellen. Maar als u een klacht heeft over een reparatieverzoek, schroomt u zich niet om hier binnen te lopen. Er wordt dan samen met u naar het KCC gebeld om te informeren over de stand van zaken rondom uw verzoek.
Ik vertel dit allemaal, omdat ik in de loop der jaren met een andere bril naar de Aktiegroep ben gaan kijken.
De activiteiten van de Aktiegroep zijn gericht op leefbaarheid in de wijk en zelfredzaamheid van de bewoners van de wijk zoals de overheid propageert dat het moet zijn. Ik breng in herinnering dat door de Aktiegroep een Medisch Centrum is in de wijk, dat door de Aktiegroep er een Leeuwenhoek is, dat door de Aktiegroep de drugoverlast is geminimaliseerd. Jawel, ook vele anderen hebben mee geholpen, bijvoorbeeld politie, Woonstad, stadsmarinier, de politiek, enz. enz. om plannen gerealiseerd te krijgen, maar de ideeën voor de opzet en of aanpak hiervan, komen uit de koker van de Aktiegroep.
Ook in de Rotterdamse politiek worden de activiteiten van de Aktiegroep hoog aangeslagen. De Aktiegroep voldoet ruimschoots aan de eisen van het Nieuw Rotterdams Welzijn. Daarover is het rapport van het onderzoek door de hogeschool heel duidelijk. Lees alleen maar de samenvatting. Er wordt benadrukt dat een plek en professionele ondersteuning voor een organisaties als de Aktiegroep onontbeerlijk is. In een onlangs verschenen publicatie zie, https://stedenintransitie.nl en dan burgerinitiatieven wordt nogmaals op gewezen hoe belangrijk een plek is. waar bewoners elkaar kunnen ontmoeten. Een eigen plek bevordert identiteit. Verder dat professionele ondersteuning essentieel is voor voortbestaan van een bewonersinitiatief.
Toch is de Rotterdamse politiek een andere mening toegedaan. In 2009 begon dat hier met de ontvlechting van professionele ondersteuning.
Vanaf toen moet de Aktiegroep elk jaar weer bewijzen dat het hier één lichaam met een ziel is die je niet kunt scheiden. En ik ben erbij betrokken.